Van Lauwersoog naar Schiermonnikoog. Vanuit de verte zie je het eiland meer vorm krijgen. Je gaat aan land (we hebben de fiets bij ons, want het eiland is autoluw) en voelt je al snel thuis. Een soort ongrijpbare magie komt over je. In september 2022 zijn we er voor het eerst. In mijn dagboek noteer ik:
Het loopt naar het einde van de middag. Het tij is laag, veel van het wad is al drooggevallen. De zon doet het water tussen de modderbanken oplichten alsof de hemel nabij is. Alle kleuren van de regenboog verdringen zich in dit pandemonium van licht, water, planten en slik. You’ve nothing seen yet! We fietsen eersterangs langs de rand van het water, dat zich nu vele honderden meters heeft teruggetrokken. Alles glimt, glinstert, parelt en schittert. Je gelooft je eigen ogen niet. Meermaals even van de fiets af om het met de camera vast te leggen.
Caleidoscopische beelden. Een walhalla voor elke landschaps- of zeeschilder. Kan er nauwelijks genoeg van krijgen. Heldergele kleipaden meanderen door de begroeide delen van het wad. Aan het einde van een in alle tinten groen en geel geschilderd tapijt zien we de donkere contouren van het Havenpaviljoen Wad Anderz. Het licht van de zon eigent zich grote delen van het spiegeloppervlak toe. We zien zonder schroom de zon in het water schijnen. Op andere plekken duiken door zon en wind gedroogde algententen op. Dan weer passeren we aaneengesloten blokken graniet die de koppigheid van de zee moeten breken. In de verte kerven zich scherp de zilveren sporen van een niet lang geleden vertrokken boot.
